اوتیسم در کودکان
بیماری اوتیسم نوعی ناتوانی رشدی شدید است. این اختلال در در 3 سال اول زندگی بروز می‌کند و روند زندگی کودک دچار مشکل می شود. طبق آمار رسمی سازمان جهانی بهداشت در سال 2004 به ازای هر 166 کودک یک کودک به اوتیسم مبتلا و در سال 2014 این میزان به ازای هر 42 کودک رسید.
نوزادی که به اوتیسم مبتلا است در واکنش نشان دادن به رفتار اطرافیان دچار اختلال بوده و با کمی بزرگ شدن هنگام دوری از والدینش احساس غریبی نمی‌کند و تمایلی به برقراری رابطه با دیگران در نوزاد کودک دیده نمی شود.
بارزترین نشانه این بیماری که می توان آن را جز بیماری های روحی و روانی نیز به حساب آورد، اختلالات گفتاری و مشکل در برقراری ارتباط با دیگران است. این کودکان اختلال تکلم داشته و از توانایی کلامی دچار تاخیر هستند. ادا کردن کلمات در کودکان مبتلا به اوتیسم نسبت به همسالان خود معنی دار نیست و به صورت این است که کلام دیگران را اکو می کنند. گاهی هم بعضی از آن ها نمی توانند کلمات را ادا کنند یا در مقایسه با سن شان دچار تاخیر کلامی اند.
باور اشتباهی که درمورد این بیماران وجود دارد که آن ها دارای هوش پایین یا بالایی هستند در حالیکه این تصور اشتباه است و اختلالاتی که آن ها با آن مواجه هستند به خوش کودک مربوط نیست، بلکه بدان معنیست که کودک درکی از محیط اطراف ندارد. به عنوان مثال این کودکان شناختی از مفهوم “من” نداشته و به همین دلیل از نام خود به جای “من” استفاده می کند یا از ضمایر را نادرست استفاده می کنند.
خوشبختانه آگاهی ها نسبت به این بیماری افزایش یافته است و همین باعث شده تا تحقیقات زیادی درباره راه های درمان آن صورت بگیرد. امروزه کودک مبتلا به اوتیسم مجبور نمی باشد تا در خانه بماند یا توسط پدر و مادر خود طرد شود. در حقیقت یک روانپزشک خوب کمک می کند تا این اختلالات را کنترل شوند و با آموزش هایی که به کودک داده می شود می توان ک.دکان مبتلا به اوتیسم را برای داشتن زندگی عادی یاری کرد. البته زمانی می توان به کودک کمک شود که والدین، اوتیسم فرزندشان را انکار نکنند و حمایت های لازم برای سیر این مسیر انجام دهند.
