اوتیسم در کودکان

بیماری اوتیسم نوعی ناتوانی رشدی شدید است. این اختلال در در 3 سال اول زندگی بروز می‌کند و روند زندگی کودک دچار مشکل می شود. طبق آمار رسمی سازمان جهانی بهداشت در سال 2004 به ازای هر 166 کودک یک کودک به اوتیسم مبتلا و در سال 2014 این میزان به ازای هر 42 کودک رسید.

نوزادی که به اوتیسم مبتلا است در واکنش نشان دادن به رفتار اطرافیان دچار اختلال بوده و با کمی بزرگ شدن هنگام دوری از والدینش احساس غریبی نمی‌کند و تمایلی به برقراری رابطه با دیگران در نوزاد کودک دیده نمی شود.

بارزترین نشانه این بیماری که می توان آن را جز بیماری های روحی و روانی نیز به حساب آورد، اختلالات گفتاری و مشکل در برقراری ارتباط با دیگران است. این کودکان اختلال تکلم داشته و از توانایی کلامی دچار تاخیر هستند. ادا کردن کلمات در کودکان مبتلا به اوتیسم نسبت به همسالان خود معنی دار نیست و به صورت این است که کلام دیگران را اکو می کنند. گاهی هم بعضی از آن ها نمی توانند کلمات را ادا کنند یا در مقایسه با سن شان دچار تاخیر کلامی اند.

باور اشتباهی که درمورد این بیماران وجود دارد که آن ها دارای هوش پایین یا بالایی هستند در حالیکه این تصور اشتباه است و اختلالاتی که آن ها با آن مواجه هستند به خوش کودک مربوط نیست، بلکه بدان معنیست که کودک درکی از محیط اطراف ندارد. به عنوان مثال این کودکان شناختی از مفهوم “من” نداشته و به همین دلیل از نام خود به جای “من” استفاده می کند یا از ضمایر را نادرست استفاده می کنند.

خوشبختانه آگاهی ها نسبت به این بیماری افزایش یافته است و همین باعث شده تا تحقیقات زیادی درباره راه های درمان آن صورت بگیرد. امروزه کودک مبتلا به اوتیسم مجبور نمی باشد تا در خانه بماند یا توسط پدر و مادر خود طرد شود. در حقیقت یک روانپزشک خوب کمک می کند تا این اختلالات را کنترل شوند و با آموزش هایی که به کودک داده می شود می توان ک.دکان مبتلا به اوتیسم را برای داشتن زندگی عادی یاری کرد. البته زمانی می توان به کودک کمک شود که والدین، اوتیسم فرزندشان را انکار نکنند و حمایت های لازم برای سیر این مسیر انجام دهند.

Contents

علائم اوتیسم

در مواردی که کودک از دوران نوزادی علائم بیماری را دارد می توان به نشانه های کاهش ارتباط چشمی، عکس العمل نشان ندادن به اسم و بی تفاوتی به مراقبان اشاره کرد. در زیر به برخی از علائم رایج اوتیسم در کودکان اشاره می کنیم:

– عدم توانایی در پاسخ دادن به اسم شان ( به نظر می رسد که صدای شما را نمی شنوند)
– امتناع از بغل کردن و تمایل به بازی کردن به تنهایی
– ارتباط چشمی ضعیف و ابراز حالات چهره ضعیف
– صحبت نکردن یا تاخیر در حرف زدن
– عدم توانایی در برقراری مکالمه
– صحبت کردن با صدای غیرطبیعی مانند یک ربات
– استفاده از کلمات تکراری
– عدم فهم سوالات و اشارات ساده
– عدم ابراز احساسات
– به نظر می آید که احساسات دیگران را درک نمی کند
– اشاره نکردن به اشیا برای بازی کردن
– پرخاشگری هنگام برخوردهای اجتماعی
-عدم درک ارتباطات غیر کلامی

درمان اوتیسم

هدف از درمان اوتیسم به حداکثر رساندن توانایی عملکردی کودک با کاهش علائم اوتیسم و کمک به رشد صحیح کودک و بهبود توانایی یادگیری وی می باشد. قبل از شروع مدرسه مهارت های مهم اجتماعی، ارتباطی و رفتاری به کودک آموخته می شود. در زیر به برخی از راه های درمانی اشاره می کنیم:

– درمان برای بهبود رفتار و ارتباط – با کاهش مشکلات رفتاری و آموزش مهارت های جدید می توان به بهبود این بیماری کمک کرد. به این کودکان چگونگی رفتار درست در موقعیت های گوناگون اجتماعی آموخته می شود.

– درمان برای مسائل آموزشی – معمولاً افراد مبتلا به اوتیسم به برنامه های آموزشی با ساختار قوی پاسخ مناسبی نشان می دهند. برنامه آموزشی مناسب و موفق برای این افراد شامل تیمی از متخصصین است که فعالیت هایی برای بهبود روابط اجتماعی و رفتاری بیمار تدوین می‌کنند. در حقیقت قبل از ورود به مدرسه یک برنامه هدفمند برای این کودکان آغاز می شود.

– درمان هایی معطوف به خانواده – والدین می توانند بسیاری از مهارت های اجتماعی و رفتاری را به فرزندشان آموزش دهند.

– دارودرمانی – در صورتی که کودک علاوه بر اوتیسم به بیش فعالی هم مبتلا باشد می توان از برخی داروها استفاده نمود. همچنین در صورت استرس و اضطراب شدید از برخی داروهای ضد اضطراب استفاده می گردد.

سه سطح اوتیسم

بیماری اوتیسم بر اساس شدت نقایص اجتماعی و رفتارهای بازدارنده به سه سطح تقسیم می شود. افرادی که به طور خفیف مبتلا به این بیماری هستند در تعاملات اجتماعی مشکلات کمتری دارند. افرادی که در وسط طیف قرار دارند با مشکلات میان فردی بسیار زیادی مواجه می شوند.

و در افرادی که به طور شدیدتری مبتلا به بیماری هستند احتمال ناتوانی فکری، ناتوانی گفتاری و یا اذیت شدن با نور و صدا وجود دارد. کسانی که اوتیسم شدید دارند ممکن است رفتارهای خشن و مکرر مانند کوبیدن سر به دیوار داشته باشند.

عوامل خطرزا

جنسیت: احتمال بروز این بیماری در پسران بیشتر از دختران است.

زایمان زودرس: نوزادانی که قبل از 26 هفتگی به دنیا می‌ایند بیشتر در معرض ابتلا به بیماری اوتیسم قرار دارند.

سابقه‌ی خانوادگی: اگر والدین مبتلا به اسکیزوفرنی و اوتیسم باشند احتمال بروز این بیماری در فرزندان آنها افزایش پیدا می‌کنند.

داشتن بیماری خاص: کودکانی که مبتلا به بیماری‌هایی مانند سندورم ایکس شکننده، اسکلروزتو و ناتوانی ذهنی هستند بیشتر در معرض ابتلا به بیماری اوتیسم قرار دارند.

سن والدین: طبق تحقیقات انجام شده اگر سن والدین بیشتر از 35 و یا کمتر از 20 سال باشد احتمال بروز بیماری اوتیسم در فرزندان آنها افزایش پیدا می‌کند.