بیماری اسکیزوفرنی چیست؟

یکی از جدی ترین بیماری های روانی بیماری اسکیزوفرنی است، از بارزترین نشانه های این بیماری وجود توهم شنیداری و دیداری است. این بیماری در فرد باعث اختلال رفتاری و ارتباطی او با اطرافیان و محیط بیرون از خانه می شود. از کار افتادن فرآیند های فکری از مشخصات بیماری اسکیزوفرنی است. معمولا بروز علائم و نشانه ها از اوایل دوران نوجوانی شروع می شود. این بیماری یک نوع اختلال روحی و روانی است که در همه افراد چه زن و چه مرد بین سنین 15 تا 35 سالگی رخ می دهد.

فرد مبتلا به اسکیزوفرنیا ممکن است در حد هذیان دچار سوء ظن و بدبینی شود، احساس کند با او دشمنی می کنند، او را تعقیب می کنند و قصد کشتن او را دارند،ممکن است فکر کند آدم مهم و بزرگی است، فکر کند، رئیس جمهور و یا امام زمان است. گاهی صداهایی بشنود که راجع به او حرف می زنند یا به او دستور می دهند. ممکن است فکر کند با وسایل و دستگاه هایی از راه دور او را کنترل می کنند، افکار او را می دزدند و یا فکر او را برای دیگران پخش می کنند و یا فکر کند که دیگران راجع به او حرف می زنند و منظور خاصی دارند.

حرف زدن آن ها ممکن است عجیب و غریب باشد. ممکن است بی ربط حرف بزنند و از لغات و کلمات خاص و غیر عادی استفاده کنند. گاهی رفتارها یا حرکات عجیبی دارند. بعضی از آن ها به قدری دچار پسرفت می شوند که روابط اجتماعی شان مختل می شود و عملکردهای شغلی و تحصیلی خود را از دست می دهند. درس، کار و شغل خود را رها می کنند، از نظر خلقی بی تفاوت می شوند و واکنش احساسی و عاطفی نامتناسبی نشان می دهند،به بهداشت خود بی توجه می شوند و اغلب بیماری خود را انکار می کنند و حاضر به مراجعه به روانپزشک و مصرف دارو نیستند.

وجود هذیان و توهمات می تواند اضطراب زیاد در آن ها ایجادکند و منجر به پرخاشگری شدید با اطرافیان شود. در بیشتر موارد و در دوره های حاد بیماری بستری در بیمارستان ضروری است. در موارد زیادی هم حتی با درمان به عملکرد قبلی خود برنمی گردندو علائم زمینه ای تا سالیان دراز باقی می ماند.

ولی بیمارانی هم هستند که با درمان به موقع و صحیح عملکرد  قابل قبولی پیدا می کنند و همچنان به فعالیت ها و زندگی معمول خود ادامه می دهند. بهترین درمان این بیماران مصرف دارو است. معمولا سه تا چهار هفته پس از شروع مصرف دارو، هذیان ها و توهمات فروکش می کند و فرد بیمار به آرامش نسبی می رسد و می پذیرد که تا سالیان سال باید دارو مصرف کند. طبق آمار های موجود حدود 20 تا 30 درصد بیماران اسکیزوفرنیک می توانند یک زندگی نسبتاً نرمالی داشته باشند.

مقالات دیگر: اختلالات روان پریشی

انواع بیماری اسکیزوفرنی

این بیماری از لحاظ شدت و مدت زمان آن به دو نوع حاد و مزمن است.

اسکیزوفرنی حاد

نوع حاد این بیماری باعث می شود که افراد مبتلا به بیماری اسکیزوفرنی در استدلال های پیچیده ذهنی به مشکل بر بخورند. این افراد در سازماندهی ذهن خود دچار مشکل می شوند. نوع حاد اسکیزوفرنی همین حالات افراد است که در بین مردم در جامعه شناخته شده است. به طوری که با شنیدن اسم اسکیزوفرنی همین حالات از فرد بیمار به ذهن آن ها می آید.

اسکیزوفرنی مزمن

همانطور که از اسم آن مشخص است، ایکیزوفرنی مزمن به طور بلند مدت ادامه دار است. و علائم آن شدت پیدا می کند، مهم ترین علائم این بیماری درمان نشدن آن و گوشه گیری و منزوی بودن فرد در دراز مدت است.

دلایل بروز بیماری اسکیزوفرنی چیست؟

با اینکه دلیل اصلی بروز این بیماری مشخص نشده است، ولی به تشخیص روانپزشک، بسیاری از دلایل دست به دست هم داده و باعث بروز این بیماری روانی می شوند. که مهم ترین آن ها به ترتیب زیر است:

ژن

بسیاری از افراد مبتلا به بیماری اسکیزوفرنی صاحب والدینی هستند که از این بیماری رنج می برند که دارای ساختار ژنتیکی یکسان با یکدیگر هستند.

صدمات مغزی

صدمات مغزی می تواند یکی دیگر از دلایل وجود این بیماری در فرد باشد به طوری که با انجام اسکن مغزی می توان متوجه آسییب مغزی در فرد بیمار شد. ممکن است افراد بیمار در دوره جنینی به خاطر بیماری های ویروسی در دوران بارداری ، دچار آسیب های مغزی شده باشند. و بخش هایی از مغز آن ها به طور کامل تکامل نیافته باشد. همچنین عدم رسیدن اکسیژن لازم به نوزاد می تواند باعث آسیب مغزی شود و باعث بروز اختلالات مغزی و در نهایت بروز بیماری روانی شود.

استرس، مصرف داروهای مخدر و خیابانی، مشکلات خانوادگی، محرومیت های دوران کودکی و تجاور به کودک از دیگر دلایل بروز بیماری اسکیزوفرنی در سنین نوجوانی است.

روش درمان دارویی بیماری اسکیزوفرنی

داروهای مناسب برای بیماری اسکیزوفرنی  حتما باید توسط متخصص اعصاب و روان و رواندرمانگر تجویز شود.

بیمار با مصرف این داروها می تواند از بروز توهم و علائم بیماری پیشگیری کند و همینطور مانع پیشرفت بیماری شود. این داروها باعث کاهش برخی از علائم می شوند اما برای کاهش دادن علائمی مانند نداشتن انگیزه و مشکلات خلق و خوی بیمار حتما باید تحت دوره های درمانی زیر نظر روانکار قرار گیرد.